Κάποιες σκέψεις για ορισμένες επιφυλάξεις που εκφράσθηκαν

Σε πρόσφατη συνεδρίαση της Επιτροπής Κατοίκων, εκφράσθηκαν καλοπροαίρετα ορισμένες επιφυλάξεις υπό μορφή προβληματισμού:
- Είναι ωφέλιμο ή όχι να πολιτικοποιούμε τον κοινό μας αγώνα για το πάρκο ; Δηλαδή είναι ωφέλιμο ή όχι, να αποδίδουμε με σαφήνια πολιτικές ευθύνες εκεί όπου υπάρχουν - σε συγκεκριμένα κόμματα, παρατάξεις, πολιτικούς τους εκφραστές, ανάλογα με τη στάση τους στο ζήτημα της καταστροφής του πάρκου ;
- Μήπως άραγε θα ήταν σκόπιμο να αμβλύνουμε τις «οξείες γωνίες» της κριτικής μας, να κάνουμε πιό "θαμπή" τη "φωτογράφιση" των ενόχων, για να μη δυσαρεστηθούν κάποιοι υποστηρικτές του άλφα ή του βήτα κόμματος και «στενέψει» η «ευρυχωρία» της Επιτροπής μας ;
Θα επιχειρήσουμε να διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις πάνω σ’ αυτά τα θεμιτά ερωτήματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τούτες οι σκέψεις αποτελούν "θέσφατες" απαντήσεις που κλείνουν το ζήτημα !
Ας προχωρήσουμε :
Στον αγώνα που κάνουμε για τη σωτηρία του πάρκου μας βρίσκουμε συχνά απέναντί μας το κράτος με τους ποικιλώνυμους μηχανισμούς και θεσμούς του. Ερχόμαστε αναπόφευκτα σε επαφή με πολιτικά κόμματα και παρατάξεις. Γιατί το πρόβλημα της καταστροφής του πάρκου δεν είναι αυθύπαρκτο ! Είναι προϊόν συγκεκριμένης πολιτικής, απότοκο συγκεκριμένων πολιτικών αποφάσεων. Με δυο λόγια αποτελεί πολιτικό πρόβλημα και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπισθεί κι όχι ως νομικό ή τεχνικό ζήτημα !
Για να μπορέσει λοιπόν ο αγώνας που διεξάγουμε να έχει τη μέγιστη αποτελεσματικότητα, τα "βέλη της φαρέτρας" μας δεν πρέπει να σκορπίζονται στους πέντε ανέμους, αλλά να σημαδεύουν με ακρίβεια τις πραγματικές αιτίες που γέννησαν το πρόβλημα και τους πραγματικούς υπεύθυνους ! Ειδάλλως μέσα σε μια ομιχλώδη συσκότιση αιτιών και υπευθύνων, οι τελευταίοι θα συνεχίζουν απτόητοι τη «δουλειά τους» γράφοντας στα
«παλιά τους τα παπούτσια» τους κατοίκους και τον δίκαιο αγώνα τους, αφού κανείς δεν τους στιγματίζει ως ενόχους, αφού θα αισθάνονται προστατευμένοι κάτω από την λαική ομπρέλλα μιας σιωπηλής πολιτικής "ασυλίας" !
Από εδώ απορρέει η ανάγκη πολιτικοποίησης της πάλης μας για το πάρκο, με κλιμάκωση που θα προσλαμβάνει ολοένα και περισσότερο, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, πιό ευδιάκριτα πολιτικά χαρακτηριστικά। Δηλαδή αντιπαράθεση με τις κρατικές Αρχές και τους πολιτικούς τους ιθύνοντες, αντιπαράθεση με κόμματα για τη στάση που κρατούν, αντπαράθεση με τα μεγάλα συμφέροντα κι όχι αναζήτηση ουτοπικών λύσεων σε αφηρημένες διαμαρτυρίες
"κατ' αγνώστων", χάρη μιας ακαθόριστης δήθεν ευρύτερης
"απολιτίκ" συσπείρωσης !
Θεωρούμε αυτή τη λύση μονόδρομο για την αποτελεσματικότητα του αγώνα μας !
Κατ’ αυτό τον τρόπο το «μήνυμα» της πάλης των κατοίκων όχι μόνο παραλαμβάνεται και από υψηλότερα ιστάμενους «παραλήπτες», αλλά έχει βαθύτερη διεισδυτικότητα στη συνείδηση του λαού και ακριβώς γι’ αυτό μπορεί να έχει σημαντικότερη απήχηση και αυξημένη αποτελεσματικότητα, στο βαθμό βέβαια που φροντίζουμε ο αγώνας μας να γίνεται ολοένα πιο μαζικός, ολοένα πιο διεκδικητικός και επιθετικός !
Το πρόβλημα της καταστροφής του πάρκου Κύπρου & Πατησίων αποτελεί πτυχή ενός ευρύτερου πολιτικο – οικονομικού προβλήματος απαξίωσης και καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος, απαξίωσης και αποδόμησης της ίδιας της ζωής των εργαζομένων, τόσο σε πανεθνική όσο και σε παγκόσμια κλίμακα। Συνεπώς και η αναφορά σε ευρύτερα περιβαλλοντικά προβλήματα, στο ρόλο που διαδραματίζουν κυβερνήσεις και διεθνείς Οργανισμοί, όχι μόνο δεν αποσπά τη προσοχή μας από το
«δικό μας» πρόβλημα, αλλά αντίθετα, βοηθάει στη βαθύτερη κατανόησή του και γι' αυτό στη καλύτερη μεθόδευση της πάλης μας !
Ας βάλουμε όμως μια άνω τελεία σ' αυτές τις σκέψεις।
Στην υπόθεση ότι κάποιοι κάτοικοι μπορεί και να μη προσέρχονται στην Επιτροπή γιατί αισθάνονται ότι θίγουμε τον πολιτευτή ή το κόμμα της αρεσκείας τους, τότε θα πρέπει να ειπωθεί καθαρά πως με τέτοιου είδους μικροκομματικά κριτήρια συμετοχής, ελάχιστα θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στον κοινό μας αγώνα για τη σωτηρία αυτού του μικρού όμορφου πάρκου !
Κλείνοντας όλους αυτούς τους συνειρμούς των σκέψεων θα υποστηρίζαμε απερίφραστα ότι :
- Aν δεν στραφούμε ενάντια σε μια χούφτα κοινωνικά παράσιτα που αντλούν μεγάλα οικονομικά κέρδη και από τη λεηλασία των ελεύθερων χώρων & τη καταστροφή του περιβάλλοντος,
- Aν δεν στραφούμε ενάντια σε συγκεκριμένα κόμματα - πολιτικούς εκφραστές αυτών των συμφερόντων και αρχιτέκτονες αντιπεριβαλλοντικών αντιλαικών πολιτικών που ευθύνονται για την επαπειλούμενη καταστροφή του πάρκου μας,
- Tότε δεν χρειάζεται κανένας αγώνας !
Γιατί κάθε αγώνας προυποθέτει, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, ρήξη, σύγκρουση με τον αντίπαλο !
Δεν θα έχουμε άλλη διέξοδο από την ικεσία... Μήπως μας λυπηθούν και δεν μας καταστρέψουν το πάρκο !
Ισως για ν' αναμετρηθούμε με τους στίχους του μεγάλου μας Κώστα Βάρναλη :
"Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε ίσως κάποιο θάμμα"...
Ομως αυτός ο δρόμος είναι αδιέξοδος, δεν έδωσε ποτέ λύσεις στα λαικά προβλήματα।
Ας ανασκουμπωθούμε ! Ο αγώνας μας είναι όμορφος και δύσκολος !
Μπορούμε να νικήσουμε !
,